سلام برشما دانش آموزان عزیزم .

راستش یک کمی دلم هواتون رو کرده بود و دلتنگتون شده بودم . بنابراین خواستم تا یک باری از رو دوشم بردارم و خلاصه اینکه یک خرده باهاتون خلوت کنم . پس این رو دیدم و

روزی با ۲چوب کبریت آدمکی ساختم تاتنهایی رو باهاش قسمت کنم وامروز اتاقم پر از آدمک های چوبیه ولی هنوز تنهام .

صحیحش این است که اون آدمک های چوبی شما هستید و اون اتاقک هم قلب من است که از حضور شما پرشده . ولی تابستون که میشه انگاری که همه تون قطره آبی میشیدوتودل زمین فرو میرید .

به هرحال امیدوارم که تابستون خوبی رو داشته باشید و حسابی هم بهتون خوش بگذره . اینهایی رو هم که گفتم زیادی جدی نگیرید . به هرحال حرف دله دیگه . کاریش نمیشه کرد .

                                                          به خدا می سپارمتان .